Bob Ross is dood, maar zijn methode blijkt springlevend door: Karin Moerman

Durven. Gewoon durven en alles komt goed. Nelie Meininger, erkend Bob Ross docente, begint deze middag in wijkcentrum De Erker met een stuk of tien angsthazen op tekengebied. Schilderen? De meesten hebben het voor het laatst op de middelbare school gedaan. Sindsdien geen penseel meer aangeraakt. Maar daar komt vandaag verandering in tijdens een workshop landschap schilderen volgens de Bob Ross methode.

Wat zo aantrekkelijk is aan schilderen op de Bob Ross manier? Fouten maken bestaat niet. „Er zijn alleen 'happy little accidents'; gelukkige ongelukjes, waarmee je schilderij eigenlijk alleen maar spannender wordt", vertelt Nelie. Zo, dat scheelt al een berg zorgen aan het begin van de workshop. „Wees niet bang om fouten te maken", benadrukt Nelie keer op keer en gaandeweg de workshop wordt de angst inderdaad snel kleiner bij de deelnemers. Wat ook helpt is dat Nelie iedereen stap voor stap het schilderij doorloodst. Op een ezeltje vooraan staat het eindproduct: „Dit gaan we vandaag maken. Een winterlandschap." En helemaal vooraan staat Nelie zelf ook voor een wit doek om alles stapje voor stapje voor te doen. Ze begint met het winterzonnetje, dat op het eindresultaat mooi flauw geel door de blauwe lucht schijnt. Het blijkt in aanvang een blauw rondje, dat zorgvuldig bovenin gesitueerd wordt. Eén van de deelnemers roept in paniek dat ze het rondje per ongeluk al ingekleurd heeft, maar Nelie stelt haar snel gerust: „Komt allemaal goed, alleen maar gelukkige ongelukjes, weet je nog?!" Daarna volgt al snel de wolkenpartij met een mix van Phathalo en Pruisisch Blauw.

Het is wel belangrijk dat de lucht volgens de Bob Ross methode geschilderd wordt, legt Nelie uit. „Dus ga niet als een huisschilder te werk, zo, hop van de ene naar de andere kant en weer terug. Nee, we pakken de kwast dicht bij de kop vast en maken met onze polsen als het ware kleine kruisjes. Zoals een weefpatroon." Vrijwel alle cursisten hebben de slag al snel te pakken, zodat Nelie snel verder kan met de eerste heuvel op het schilderij. Met Middernacht Zwart en het Pruisisch Blauw wordt een mengseltje gemaakt en een donkere heuvelrug verrijst, gevolgd door een gele zon. Dan kan de gehele bovenkant waziger gemaakt worden door met de platte kwast de dingen als het ware in elkaar over te laten lopen. 'En verhip', zo is op de gezichten achter de ezeltjes te zien, 'dat begint zowaar ergens op te lijken'. Nelie pakt de stemming vlug op: „Ik weet zeker dat als jullie vanavond thuis komen, niemand gelooft dat je dit in vier uur tijd gemaakt hebt. Maar ik maak foto's als bewijs hoor", glimlacht ze.

Dan is het tijd voor de bomen en dus een andere kwast. De Fan Brush, het waaierpenseel, zorgt voor een mooie dennenboom en ernaast komt er nog één. Bob Ross werkt in zijn methode immers graag met 'little friends'. Naast de bomen komt een 'cabin' die eerst met een mes wordt ingekrast en daarna met Van Dyke Bruin wordt ingevuld. Een wit dak, wat wit op de vensterbanken en op de deur geeft een winters effect. Met de waaierkwast worden tenslotte twee bomen in het landschap gezet en met het mes een hekje ernaast. „Laten we daar vooral niet te moeilijk over doen", benadrukt Nelie, „Want het staat al gauw leuk."

In de groep heeft het zenuwachtige gegniffel en heen en weer gekijk van het begin inmiddels plaats gemaakt voor stilte. Want eerlijk is eerlijk; iedereen wil er nu eigenlijk toch wel iets moois van maken. En dat is nu net het geheim van Bob Ross, vindt de docente. „Iedereen kan het, het geeft een geweldig gevoel van voldoening. Kinderen van 7 maken er iets moois van, maar ook mensen die niet of nauwelijks geschilderd hebben.

En het is natuurlijk leuk datje meteen iets mee naar huis kan nemen." Dat het vanmiddag zo druk is in het Schiedamse wijkcentrum verbaast de Bob Ross docente, die haar studio en atelier in Vlaardingen" heeft, absoluut niet. „Bob Ross zelf is in 1995 overleden, maar zijn methode is juist nu volledig trendy. In Italië, België, ja vooral in Turkije, smullen de mensen van zijn schilderijen, maar ook hier in Nederland hoor. Ik heb in mijn atelier eens een 'make-it-and-take-it-sessie' gedaan, waar in een uur lijd een klein schilderijtje gemaakt werd. Stonden er ineens 45 mensen voor de deur. Terwijl er maar vijftien in mijn atelier passen. Die andere dertig hebben gewoon net zo lang zitten wachten tot ze aan de beurt waren.

Aan het eind van de middag was ik compleet afgedraaid, maar wel geweldig natuurlijk al die aandacht." Pamela van Waveren,
die deze middag in Schiedam de workshop volgt, is vastbesloten nog eens een cursus bij Nelie Meininger te volgen. „Ik kende
Bob Ross van de TV en dat vond ik altijd al geweldig, dus toen ik in de krant las dat er hier een cursus werd gegeven heb ik
meteen gebeld. Ik heb dit altijd al willen doen. Nu wil ik er verder mee, dat weet ik eigenlijk wel zeker."

Voor Carolien en Mariëlle, twee zussen uit Delft die de workshop als verjaardagscadeau hebben gekregen, blijft het
waarschijnlijk bij een eenmalig avontuur. „We kregen van mijn man een briefje mee met een tijd en plaats en kregen
hier pas te horen dat het om een Bob Ross Workshop ging. Hij zal thuis wel lol hebben, want hij weet dat ik geen
grote Bob Ross fan ben, om het maar zacht uit te drukken", bekent Carolien.

„Het is me uiteindelijk toch wel meegevallen. Ik vind het leuk dat ik iets mee kan nemen, maar als ik heel
eerlijk ben zou ik voortaan toch liever zelf iets willen verzinnen om te schilderen."